O książce: 1997 / W poprzednim tomie naszej serii zatytułowanym „Konung” czytelnicy zapoznali się już z jednym z najbardziej dramatycznych okresów w historii Norwegii - era wojen „domowych” i „oszustwa” (XI-XII wiek) W kraju było dwóch królów - Sverrir i Magnus, a pierwszy miał bardzo wątpliwe prawa do tronu Sverrir dowodził armią Birkebeinerów (dosł „brzozonogi”), którzy otrzymali ten przydomek, ponieważ wyczerpani wędrówkami po lasach, owinęli nogi korą brzozową. Lalkarze (lub twórcy płaszczy) i oracze wystąpili przeciwko zwolennikom Sverrira, zwanym Magnusem. zwolennicy ze względu na płaszcz bez rękawów i kaptur noszony przez duchownych, którzy w ogóle sprzeciwiali się władzom Sverriru, zebrali nawet armię przeciwko oszustowi, który otrzymał przydomek pososhniks (od sztabu biskupiego). można powiedzieć, że w tej walce przeciwnicy nie wstydzili się szczególnie obrażać się nawzajem. Tak to opisano w starej „Sadze o Sverrir”: „Mikołaj i jego lud mieli chłopca, którego nazywali Ingi, syn króla Magnusa, syna Erlinga, Beresteniki powiedzieli, że był Duńczykiem i nazywał się Thorgils O tym okresie i walce o władzę po śmierci Sverrira będzie mowa w tej książce. Obejmuje ona końcową część trylogii Kåre’a Holta „Konung” oraz powieść Haralda Tysberga „Hakon. Dziedzictwo. Szczęśliwego żeglowania na langskipach Wikingów!